Wanneer ik de hoek om sla zie ik het decor dat ik de hele dag zal zien: een oud vakwerkhuis, een keramiekatelier en de bedrijvigheid van een marktdag. Hoewel ik probeer niet op te vallen, lukt dat niet erg. Terwijl ik sta te tekenen krijg ik vier of vijf complimenten en even zoveel tips voor een volgende mooie plek om te tekenen.
Ik installeer me bij het begin van de brug en begin met het tekenen van een voorgevel met schuine balken. Ondertussen zijn er naast mij vier studenten bezig om een appartement leeg te halen.
Op de hoek van dit huis houden een Mariabeeld en twee verbodsborden in een verzengende hitte het kruispunt in de gaten. Ik ben de enige op straat. Alle buurtbewoners hebben de koelte van hun huizen opgezocht.
Er is niets aan dit bijzondere gebouw bevestigd behalve posters voor exposities van hedendaagse kunst. Om me heen maakt een grote groep brandweerlieden zich op om de wijk in te gaan... of zou het een vorm van straattheater zijn?
Ik installeer me op het voorplein van de Hallen en geniet van het prachtige uitzicht over het plein. De mensen op de terrassen hebben niet door dat ik hier boven zit. "Zien zonder gezien te worden" is de beste manier om de ziel van een stad te vangen.
Op weg naar huis neem ik een half uurtje de tijd voor dit oude gebouw dat me vanmorgen bij aankomst toelachte. De kleuren en materialen zijn prachtig, maar mijn trein wacht niet. Geeft niet, ik heb al een datum gepland om met een doos kleurpotloden terug te keren naar Niort.
Schrijven, schetsen, tekenen, verhalen vertellen… een potlood en een schetsboek, dat is alles wat je nodig hebt om mensen en plaatsen te leren kennen.