Van Hendaye naar de Pic d’Anie, de GR10 loopt dwars door de Atlantische Pyreneeën en is spectaculairder dan de GR8, die langs de kust loopt. Ik nam de GR10 omdat ik de bergen in het binnenland wilde ontdekken.
Col des Trois Croix
In Ainhoa biedt de Col des Trois Croix een panoramisch uitzicht over de groene vallei van het riviertje de Nivelle, dat tussen de heuvels stroomt. In de verte vang ik een laatste glimp van de Baskische kust en de Atlantische Oceaan. Saint-Jean-de-Luz, Hendaye, Sare… De eerste etappes van de GR10 heb ik al achter de rug. Overvliegende gieren, kadavers op de bergtoppen, de wind die fluistert door de bomen... De tijd lijkt stil te staan, maar ik moet weer verder. De Col des Veaux op de Frans-Spaanse grens is nog ver en de familie Urdangarin wacht op me met het eten in de ferme-auberge Esteben Borda. Er staat me een copieuze maaltijd te wachten.
De Crêtes d'Iparla
Vanaf het begin van de wandeling begint elke etappe met een steile klim, waardoor ik meteen sta te trillen op mijn benen. Met de riempjes trek ik mijn rugzak zo dicht mogelijk tegen mijn rug en begin aan de klim, omringd door een rood tapijt van verlepte varens dat langzaam verdwijnt in de wolken. Na een uur lopen is het doodstil om me heen en zie ik helemaal niets. Ik ben afgesloten van de wereld en voel me vrij en zorgeloos. Wandelen langs de klifrand was nog nooit zo gemakkelijk.
De Chalets d'Iraty
Drie dagen heb ik in de Kaskoleta hut gewacht totdat het ophield met regenen. Uiteindelijk ga ik weer op pad. Op 800 m hoogte wordt het pad bedekt met een laagje verse poedersneeuw. De sneeuw kraakt onder mijn schoenen, er staan pootafdrukken van beesten - konijnen, hermelijnen, vossen? Aan de andere kant van de berg is het landschap eentonig van kleur. Misschien toch niet zo'n goed idee om in de winter te gaan wandelen...
De Passerelle d'Holzarte
In de sneeuw vorder ik maar langzaam. Ik probeer de hoge bergpassen te mijden en volg nu de Route des Cascades omdat de GT10 is veranderd in een modderig beekje. Ik hoor het water van de bergstroom onderin de Olhadubi canyon kolken. De Passerelle d’Hozarte, 150 m boven de kloof, lijkt wel een touwbrug. Hij is niet zo duizelingwekkend hoog als een bergtop, maar minstens zo spectaculair!
De GR10 is een lastig pad met grote hoogteverschillen en soms lange etappes. Zonder campingspullen reis je lichter en kun je beter van de wandeling profiteren. Langs het pad bevinden zich gîtes en hutten waar je kunt overnachten.
Ik ben fotograaf, auteur en reisblogger en heb in meer dan 45 landen gewerkt. Tijdens mijn laatste reis,
'la diagonale du vide', ben ik door de minst bevolkte gebieden van Frankrijk getrokken.